Ekki gleymd elsku fallega mamma mín.

Er eflaust búin að hugsa um að skrifa þér hér á hverjum degi frá því ég skrifaði síðast. Afhverju hef ég ekki komið mér í það þá? Það er góð spurning og lítið um svör.

Dagarnir eru svo sannarlega mis erfiðir elsku hjartans mamma mín. Sumir eru svo erfiðir að mig verkjar allsstaðar. Mér líður oft sem ég nái ekki andanum og að ljósið sé svo langt undan. Ég sakna þín svo ólýsanlega mamma. Ég get ekki reynt að útskýra eða setja í orð.

Ég hugsa svo oft hvað þú myndir segja við mig með allt sem hefur gengið á hér. Ég veit að þér fannst ég vera í öruggum höndum og á góðum stað. Það var vissulega rétt en það var svo stórt tómarúm í hjartanu mínu sem sveið alla daga. Þú varst farin og ég vissi ekki hvernig ég átti að vera. Ég þarfnaðist ást og umhyggju meira en venjulegt þykir og fór því kannski í leit að því á röngum stöðum. Ég sé eftir svo mörgu mamma. Hvernig hlutirnir fóru og ég lít allt of oft til baka en get samt ekki hægt að finna fyrir þeim tilfinningum sem eru innra með mér eftir þessa löngu þrautagöngu sem þetta ár hefur verið.
Ég hafði það vissulega gott. Það var ekki hægt að kvarta yfir mörgu, nema þeirri döpru staðreynd að þú værir farin og að sárin sem því fylgdu svo djúp og sár. Ég þráði að eiga fjölskyldu, eins og allt mitt líf. Ég og Andrea Ósk áttum undir góðan verndarvæng að leita og ég hugsa oft hvort þér finnist ég hafa kastað því frá mér.

Ég kynntist ástinni. Ást sem ég vissi ekki að væri til, nema jú í mynd barnsins míns. Það er auðvitað ekki hægt að líka ást sinni á barninu sínu við neitt í þessu lífi en heldur ekki þessari ást. Vá.
Hann er svo góður við mig. Hann hlúir að mér á svo marga vegu og ég vissi ekki að einhver gæti elskað mig svona heitt og ég tilbaka. Þetta er til, í alvörunni.

Ég hef oft hugsað um að fara tilbaka. Eða reyna það. En það væri ekki hægt því tilbaka þýddi að hann væri ekki þar. Hann sem skiptir mig svo miklu máli og ég hef lært það núna að maður þarf alltaf að fórna einhverju. Stærsta fórnunin til þessa en ég vona að með tíð og tíma geti allir jafnað sig og ég átt gott og farsælt samband við tengdafjölskylduna mína sem var mér svo kær. Er mér svo kær.

Lífið er erfitt. Alla daga finnst mér lífið erfitt en þegar ég lít til baka að þá var það líka svoleiðis þá. Þó að fyrir væri allt öryggið sem var í boði, ég sá betur um sjálfa mig og leið þar af leiðandi betur í eigin skinni en var alltaf á stöðugu vappi í huganum. Í stöðugri leit. Ég þráði meira, svo miklu meira og ótrúlegt að það skyldi falla svona í hendurnar á mér að hafa kynnst einum sem þráði það sama.

Ég vona að þetta verði auðveldara því núna er þetta oft svo ótrúlega erfitt. Ég vil hafa barnið mitt hjá mér alla daga, en vil samt geta deilt því á milli tveggja einstaklinga að sjá um hana. Hún geti farið í pössun og umgengist ættingja sína en þetta er ekki raunin í dag. Það er blákaldur raunveruleikinn að ég hef engann hér í Reykjavík í mínu baklandi. Andrea Ósk mun lifa og þekkja best þá sem ég kalla vini mína í dag og það mun vera hennar bakland. Ég vona svo margt mamma mín.
Ég þrái svo margt og langar svo að sameina allt sem passar ekki einu sinni saman. Ég vildi að þú værir hér. Söknuðurinn svo mikill.

Ég gæti eflaust skrifað til þín í allt kvöld enda hefur margt á daga mína drifið en ég vildi senda á þig lauslegri kveðju og minna þig á því að ég hef ekki gleymt þér. Þú ert efst í huga mér öllum stundum og ég reyni að hugsa um fallega tíma. Um fallegu þig og hversu dásamlega skemmtileg manneskja þú varst. Engin eins og þú.

Á morgun er jarðarför hjá pabba hans Kára. Ó hvað þetta rifjaði upp erfiða tíma og á morgun mun ég gráta. Ég mun gráta þig og alla þá sem hafa farið allt allt of snemma frá okkur.

Ást að eilífu yndislega mamma mín.