Það sem ég þarf að tala við þig.

Það er svo margt sem mér liggur á brjósti og aðeins þú átt að hugga og laga það sem er að. Hvernig fer ég að með þá tilfinningu innra með mér að öll heimsins vandamál blasa við mér, eina sem ég þrái er að fá að tjá mig við þig um þau og heyra þitt álit en það er ekki hægt. Hvað geri ég þá? Það er enginn sem kemur í þín spor til þess að hlusta á mig og leiðbeina mér. Ráðleggja mér og hughreysta. Það er enginn sem gerir þetta allt saman enda ekkert lítið hlutverk að sinna þessu öllu saman. Þú hefur eflaust verið orðin ansi þreytt á þessari dramatík í mér. :) 

Búin að hugsa svo mikið til þín síðustu daga. Er rosalega langt niðri. Gerði nefnilega eitt sem ég átti ekki að gera en nú veit ég það bara. Ég var búin að vera edrú í þrjú ár. Þetta virtist ekkert vandamál - langaði að líða vel. En föstudagurinn sýndi mér að ég ræð ekki við sjálfa mig þegar bakkus er við völd. Inn í mér er myrk tilfinning sem minnir sífellt á "gömlu" tímana þegar ég var sem týndust. Ég er hrædd við mig á þeim stað. Það versta er þó að líða svona núna og sakna þín á sama tíma. 

Ég harka af mér. Ég harka alltaf af mér. Ég reyni að brosa, vera jákvæð og njóta lífsins. Nú þarf ég bara að rífa mig upp úr þessu pytti sem helvítis áfengið kom mér út í. Ég þarf að vera sterk. Það er nefnilega þannig að núna þarf ég ekki bara að vera sterk fyrir sjálfa mig heldur líka minn og mína. 
Ég sendi þér vinsamlega ábendingu í dag um að hjálpa okkur. :) Þú veist hvað ég á við. Það yrði voða gott. Það er ofboðslega erfitt að horfa upp á einhvern sem maður elskar þegar viðkomandi líður illa. Ég vildi alltaf heitast geta látið öllum líða vel. Gera öllum til geðs. Allir glaðir. En þannig er það víst ekki. Ég vona samt að allt verði allt í lagi. Núna erum við komin inn í skammdegis-drulluna og það er bara harkan sex. Ég skal! 

Sakna þín sárt og hugsa til þín öllum stundum. Þú ert það besta! Eða segi ég frekar; þú varst það besta? ohhh stingur í magann. Það var enginn betri en þú, það er bara þannig. 

Eitt ár. 52 vikur. 365 dagar.

Ég trúi þessu varla. Er í alvöru komið ár síðan ég lá þér við hlið og hélt utan um þig? Horfði á þig þar sem þú fórst að hægja á andardrætti og fór þeim fækkandi ört þarna undir lokinn. Ég hélt oft að þú værir alveg hætt að anda en þá tókstu andköf. Það var ótrúlega óþægileg tilfinning. Það var samt aldrei spurning þegar þú hafðir svo tekið þitt síðasta andartak, þá vissi ég. Þetta er búið. Ó hversu sárt ég grét. Hversu hrikalegt þetta var allt saman. Þessi þriggja vikna rússibanareið var senn á enda og við mér blasti mesta óöryggi sem ég hafði fundið. Afhverju var þetta að gerast? Mig langar ekki til þess að vera hér án mömmu. Hvernig er lífið án mömmu? Hvað geri ég nú? Vá hvað hugurinn fór á fullt. Við tók undirbúningur á útför þinni og það var eins og maður væri ekki í sínum líkama á meðan því stóð. Þvílíkt sem máttleysið var. Ég fann fyrir örvæntingu, hvað geri ég nú? Maður var umkringdur góðu fólki og þannig var haldið utan um mann en tómarúmið í hjartanu. Það sveið í magann, það vantaði svo mikið. Það vantaði allt! Hvernig gat þetta verið að gerast?
Nina, 365 dögum seinna spyr ég þess sama; Hvernig gat þetta verið að gerast? Afhverju við? Hvernig eigum við að fara að? Og allt á milli þess að sakna þín, vera sár út í þig, vita ekki hvernig maður á að reima hægri skóinn því hann flæktist á einkennilegan hátt og ég hefði í flestum tilvikum heyrt í þér. Vá hvað ég var ósjálfbjarga.
Ég var lengi vel búin að taka upp símann og farin að hringja í þig þegar ég áttaði mig á því að það væri ekki hægt. Hvaða vitleysa er þetta í mér. Google-a ég ekki bara hvernig ég á að sjóða gulrætur?? Það var ótrúlegt að sjá hvað maður var ósjálfbjarga og hversu mikið maður treysti á þig og kunnáttu þína. Í dag finn ég samt hvað ég bý við mikla hæfileika til þess einmitt að spjara mig. Maður var bara orðinn svo vanur á að gera ekkert sjálfur - þú gerðir allt! Ekki skrítið að þú hafir verið þreytt... það var mikið á þig lagt mamma mín. En ég veit að þér fannst það mikilvægt. Þér fannst mikilvægt að maður spurði þig ráða, þó við höfum nú ekki alltaf verið sammála. Þú varst samt sú eina sem "máttir" vera ósammála mér. Það er ennþá þannig í dag. Frekar erfitt svona í daglegu lífi þar sem enginn má segja neitt sem mér mislíkar. Bara þú. Bara þú mamma! Ohh ég sakna þín svo sárt.

Vildi óska þess að þú værir hér en vona þess að þú hafir það gott. Ég vona að þú fylgist með og sért ánægð með okkur. Þú passar líka upp á okkur, ég trúi ekki öðru.

Hafðu það gott mamma mín. Elska þig meira en orð fá lýst!