Bakslag.

Það er búið að vera erfitt upp á síðkastið. Eða öllu heldur, erfiðara en venjulega. Ég vildi eiginlega ekki trúa því og var í hálfgerðri afneitun því það gæti nú varla verið að hlutirnir væru orðnir erfiðari núna en þeir hafa verið. Ég var í stöðugri togstreytu við sjálfa mig og átti aðeins of margar lægðir. Ég óttaðist þessa líðan því hún var ekki góð fyrir, hvað þá ef hún var að fara versna. 
Ég hitti góðan markþjálfa sem var lífsreynsa út af fyrir sig en síðasti tíminn hjá okkur fór einmitt allt öðruvísi en ég hafði hugsað mér. Þar gat hann sýnt mér hlutina í réttu ljósi. Núna fyrst var þetta að verða erfitt. Núna fyrst varð ég að finna svona allsvakalega fyrir raunveruleikanum án þín. Núna fann ég hvað hversdagsleikinn var búinn að grípa alla í kringum mig föstum greipum og mér fannst ég standa eftir ein. Mér finnst ég standa eftir ein. Því auðvitað get ég ekki ætlast til þess af neinum að staldra við, eins og ég er að gera, og finna til með mér. Þetta er tímafrekt, sárt og erfitt verkefni sem ég reyni stundum að flýja en ég finn að það hefur ávallt yfirhöndina. 
Ég er alveg ofboðslega þakklát fyrir þennan markþjálfa og sérstaklega fyrir þennan síðasta tíma okkar. Ég náði tengingu við svo margt að það varð vonarglæta þarna lengst í burtu. Það var eins og þungu fargi hefði verið létt af öxlum mínum og ég var eins berskjölduð og ég gat; ég grét og grét. 

Þegar ég hugsa til þín að þá finn ég hvernig tárin fylla augu mín og ég fæ kökk í hálsinn. Suma daga á ég erfitt með að hugsa til þín því þá myndi ég kannski bara gráta allan daginn og ég veit að það er ekki í boði. Ég græt ekki fyrir framan Andreu Ósk, ekki nema örfá tár hér og þar en ég vil ekki að hún sjái mig svona sorgmædda. 
Það eru ljós í enda þessarar göngu hér en stundum er svo hrikalega dimmt að ég get ekki fótað mig. Ég vildi óska þess að þú værir hér elsku besta og hugrakka mamma mín. 

Ég er umkringd fólki en ég finn samt fyrir einmannleika. Ég er einmanna án þín og mér líður eins og það muni alltaf vera. Það hræðir mig. 

Laugarvatn er ekki eins án þín. 
Laugarvatn verður aldrei eins án þín. 

Elska þig að eilífu. 

Við byggjum saman bæ í sveit.

Ég er ekki trúuð. Ég tel mig ekki vera trúaða miðað við allt sem gengið hefur á í lífi mínu (og okkar fjölskyldunnar). Ég get nefnilega ekki trúað að svona óréttlæti sé til - allt sem viðgengst í heiminum. Þú hinsvegar varst trúuð og ég skyldi aldrei hvernig þú gast haldið svona í trúnna eftir pabba og Odd. 
Það var bara núna um helgina sem ég áttaði mig á því að mig langar til þess að trúa. Ég held það sé auðveldara að trúa. Ég held að þú hafir ávallt haft trúnna þér að leiðarljósi. Með því einu að trúa því, til dæmis, að þú myndir hitta Odd aftur gaf þér von. Jafnvel frið líka. 
Ég hugsa að ef ég hefði trúnna til að leiða mig áfram núna og óvissan væri ekki svona mikil um það hvað tekur við, hvar þú ert og hvernig þú hefur það að þá myndi ég finna fyrir frið innra með mér. Ég hugsa á hverjum degi hvar þú sért.... Hvort þú sért, hvað þú ert að gera og fyrst og fremst hvort þér líði vel. 

Á meðan reyni ég að plata mig með þeirri tilhugsun að þið fallegu englarnir mínir séuð öll saman og hafið það alveg dásamlegt. Kannski mun ég trúa því fyrir alvöru einn daginn. Ég vona það. 

3 mánuðir eins og heil eilífð.

Hversu langt er þá "það sem eftir er"? Ég dæsi við tilhugsunina og rifja upp þegar ég grátbað þig um að yfirgefa mig ekki í sumar þegar þú varst svo veik. Daginn sem ég krúnurakaði þig. Ég hagaðir mér eins og krakki, ég vildi bara í smá stund vera áhyggjulaust barn sem hefði mömmu sína um ókomna tíð. Þarna fyrst var maður farinn að gera sér í hugarlund að nú væri kannski að styttast í endastöðina. Þarna varð allt svo miklu erfiðara. Oh mamma ég sakna þín svo. Það hlýtur að vera eitthvað annað orð yfir söknuð en þetta því þetta er oft nær óbærilegt. Þú varst mín allra besta. Þú verður alltaf mín allra besta. 

Fer til Akureyrar næstu helgi sem verður svo gott. Þá get ég talað endalaust um þig við Elínu og heimsótt ykkur pabba og Odd. 

Elska þig að eilífu. (Nú veit ég meininguna á bakvið þessa setningu).